Vücüdumu dinlemek dedim biraz ahkam kestim ama ne kadar zor olduğunu unutmuşum.İistikrarlı olmanın zor olmasının yanında, bir de değişmesi gereken bir alışkanlığım var. Tabağımdakini bitirmeye çalışmak... bizim memlekette çocuklara mutlaka yemekler bitirtilmeye çalışılır. Aman arkandan ağlar, hmm bak kalan pirinç tanesi kadar çocuğun olur... çocuk niye bundan korkacaksa :))
Yaşımı başımı aldıktan sonra ben niye tabağımda yemek bırakamıyorum diye düşündüm.Tebiki aklıma yatan bir cevap buldum. Yemek tabağı benim hakedilmiş alanım!
Annem küçüklüğümden ititbaren beni tutmaya çalıştı, tenise yazdırdı kaçtım, spora yazdırdı sıkıldım ve annemin gözetiminden çıktıktan sonra aşırı kilo almaya başladım. Küçüklüğümde yiyeceğim miktara annem karar verirdi.İikinci tabağı alamazdım ama annemin izin verdiği yemek miktarının hepsi benimdi. Sorgusuz fırçasız yiyebileceğim bir tabak. Bu sebeple de hakkımdan bir lokma bile bırakmak çok çok zor oluyor.
Bugün kocaman bir döner ekmek yedim, içi boş olan ekmek ksımları ayırdım ama doyduğum anda bırakmadım. İki lokma bile olsa doyduğum an bırakmalıyım. Alışmalıyım!!! Midem hazır biraz küçülmüşken büyüsün istemiyorum. Yemek yerken sürekli yavaş çiğneme konusunda kendimi uyarıyorum. Yemekleri uzun süre çiğnemek hazma faydalı ayrıca doyma hissinin gelmesi için de gerekli. Bu yüzden çok yemeğe karar verdiğimde hep çok hızlı yerim ki hedefimin hepsini yiyebileyim. ne büyük başarıdimi aferin bana!! Amma o günler artık geride kaldı, geride kalmalı... kendimi ikna çabalarına yarın da devam edeceğim. İstanbula döndüğümde dietisyende herşey yolunda giderse kilomu mutlaka yazacağım..
5 yorum:
merhaba,"günün çorbası" bloğunu okurken sizin bloğa rastladım,bi bakayım dedim.Ben de kilo sorunu olan biriyim :( yürürken nefes nefese kalacak kadar,çorabımı giyerken zorlanacak kadar ve daha bir çok sıkıntılar verecek kadar kiloluyum.1.69 boyunda 83 kiloyum.ve ipin ucunu biraz daha bırakırsam 100 ü bulmam zor değil.sizi çok iyi anlıyorum.bu zorlu yolculukta size başarılar dilerim :) ben hep midemin küçülüp fazla yemek yiyememe durumuna gelmesi için dua ettim ama bi çaba gösterdim mi hayır.belki sizin çabanız benim için de bi motive olur ne dersiniz? sevgiyle kalın...
Yeliz'in blogundan geldim ben de. 35 yaşından sonra aşırı olmasa da kilo sorunuyla tanışmış biriyim. Emeklilikten sonra iyice dağıtmıştım yaşadığım yakınlarımın kayıpları da tuz biber ekmişti. Geçen yıl Kasım ayında bu işe bir dur demek gerektiğini anladığım gün beynimde hazırdım, iş orada bitiyor zaten. Tesadüfen daha önce blogculardan duyduğum İtalya'da yaşayan Dr.Mehtap blogunda bir diyet programı başlattı ve ben onu takibe başladım. Çok kolay olmadı tabii başlangıcta ama bir süre sonra insan alışıyor Kasım-Nisan devresinde 20 kilomun arkasından el salladım. Şu anda diz ağrılarımdan (ki ameliyat denmişti), nefes nefese kalmalarımdan, yürürken zorlanmalarımdan, gaz şikayetlerimden eser kalmadı. Tahlil yaptırmadım ama şeker ve kolesterol seviyemin de düştüğüne eminim. Nisandan bu yana sadece dikkat ediyorum yediklerime diyeti bıraktım ama bir kilo bile almadım. Size o blogun linkini veriyorum bir bakın isterseniz. Şu anda program bitti ama eski listeler halen mevcut, yararlanabilirsiniz belki. kolaylıklar diliyorum, sevgiler...
http://mevsimlerdenroma.blogspot.com/2010/11/yine-yeniden-son-kez.html
Yorumu yazdıktan sonra farkettim, izliyormuşunuz zaten Mevsimlerden Roma'yı. O zaman şunu söyleyim, gerçekten benim bugüne kadar yaptığım en harika diyetti...
Merhaba Müjgan, destek olabilirsem ne mutlu bana :) Yelizcimle konuşurken bir destek grubunun yararlı olacağını düşünmüştük. Diet kesinlikle bir ekip işi. Kilo almak çok kolay ne yazık ki. Hiç vazgeçmemeliyiz mutlaka bir yerden başlamalıyız
Merhaba Leylak dalı sizin başarınız bana da güç veriyor. Umutsuzluğa düştüğümde hep başarmanın mümkün olduğunu düşünmeye çalışıyorum. Eften püften şeyler yüzünden altüst olmamak istiyorum hayatın getirebileceği bir çok üzüntü var biliyorum. Umarım ben de yakında verdiğim kilolarımdan bahsedebilirim :)
Yorum Gönder